بازیافت مکانیکی ترموست‌ها

اسفنج های پلی یورتان و لاستیک های خودرو از پرمصرف ترین ترموست‌ها هستند. این مواد  نیز مانند ترموست‌ها به روش مکانیکی بازیافت پذیرند، اما در اثر فرایند پخت، ماهیت خود را از دست می دهند. در نتیجه با این روش بازیافت قابلیت استفاده برای ساخت تایر یا اسفنج را ندارند. معمولا ترموست‌هایی که به این روش بازیابی می شوند به عنوان پرکننده در همان صنعت به کار می روند. برای نمونه، تایر های خودرو پس از بازیافت مکانیکی با کمک خرد شدن و جداسازی، به پودر بسیار ریز ( در اندازه میکرومتر) تبدیل می شوند که به عنوان پرکننده در صنعت تایر سازی به مقدار بسیار کم( حدود %5 ) استفاده می شوند.

ذرات پودر با اندازه mm1> در ساخت قطعاتی مانند دسته موتور و انواع درشت تر (1-2mm) در تولید کف پوش های سالن ها، پارک ها و پیاده روها کاربرد دارند.

بنابراین در روش بازیافت مکانیکی گرماسخت ها، مقدار خرد شدن ضایعات کاربرد آن ها را در صنایع مختلف تعیین می کند. نکته مهم این که دستگاه ها یا آسیاب هایی که برای کاهش اندازه ترموست‌ها استفاده می شوند با دستگاه هایی که برای کاهش اندازه ترموست‌ها به کار می روند متفاوت اند.

مزایای بازیافت مکانیکی

این روش اصولا به طراحی و دستگاه های پیشرفته نیاز ندارد، کم هزینه و ساده است و امروزه رایج ترین روش بازیافت در دنیا محسوب می شود. بازیافت مکانیکی در چند مرحله انجام می شود که هر مرحله نیز بهره اقتصادی مناسبی دارد. ابتدا، ضایعات پلاستیک یا لاستیک جمع آوری می شوند. در مرحله بعد ضایعات خرد و فروخته می شوند. پس از خریداری، شرکت یا شخصی دیگر ضایعات را بعد از شست و شو، جداسازی و تبدیل به چیپس می کند. شرکت بعدی چیپس ها را خریده و به گرانول و محصول تمام شده تبدیل می کند. هر بخش به شکل مجزا یا در کنار هم می تواند فعالیت اقتصادی انجام دهد. روش بازیافت مکانیکی، برخلاف سایر روش های بازیافت، برای حجم کم ضایعات نیز اجرا شدنی است.

مواد بازیافت شده، با توجه به تعداد مراحل بازیافت و مقدار جداسازی، برای تولید محصولات مختلف با کاربردهای صنعتی تا بهداشتی با درجه خلوص زیاد کاربرد دارند. برای نمونه بطری های نوشابه ها و آب معدنی را به وسیله بازیافت مکانیکی می توان به الیاف، تسمه و قطعات خودرو تبدیل کرد. از طرف دیگر، امکان تبدیل مجدد این مواد به بطری نوشابه با استفاده از دستگاه های پیشرفته تر نیز وجود دارد. روش بازیافت مکانیکی، در شرایطی که ضایعات شامل مخلوطی از پلاستیک ها باشد، بسیار مناسب و مقرون به صرفه است.

معایب روش مکانیکی:

• اجرای عملیات مکانیکی مانند خرد کردن تا اندازه ای باعث تخریب پلیمرها می شود. در این روش وزن مولکولی محصول کم و کنترل ناپذیر است.
• لازم است پلاستیک ها با استفاده از روش های جداسازی از یکدیگر تفکیک شوند، بنابراین هزینه بر است.
• ارزش اقتصادی مواد بدست آمده نسبت به سایر روش ها کمتر است زیرا از خلوص کمتری برخوردارند.
• آب و پسماند تولید شده از فرایند بازیافت مکانیکی باید دوباره بازیافت شود.
• خواص مکانیکی با هر بار گرما دادن و شکل دهی افت می کند.

واحد تحقیق و توسعه شرکت فناوران رنگدانه سپاهان